नेपाल त्यो हो
जो खाली खुट्टाले टेकेर उभिन्छ र थकित भएर पर्खिन्छ
जो मुस्किलले हलचल गर्छ
जसले आड लाग्नैपर्छ
भारीले गर्दा बाटोतिर
बाटोले गर्दा भारीतिर

नेपाल त्यो हो
जो उचाली नसक्नु शहरलाई पिठयूँमा बोक्छ
पसिनाको स्वाद चाख्दै
ट्रक र थोत्रा गाडीहरुले फ्याँकेको पिरो धुवाँको सास फेर्दै
जसले मृत्युलाई पन्साउँछ
सासको खाताबाट
आफूले कमाएका
स-साना सिक्काहरु झिक्दै
जसले सोध्छ किन एउटा मान्छे
टुक्रुक्क बस्छ र अर्को लम्पसार पर्छ
अझ अर्को मान्छे
किन कसैको ईशारा र हुकुममा
पिठ्यूँमा शहरलाई खातमाथि खात बोक्छ
र अर्को चाहिँ त्यसैमाथि चढ्छ
त्यो शहर
जो चारैतिरबाट उठिरहेछ

नेपाल त्यो हो
जो पर्खालमा आड लागेर उभिन्छ
जसको रगत पातलो छ
जसको छातीमा ओढार परेको छ
जो वास्तवमा ऊ जे हो
त्यो भएर
अघि जान सक्तैन
तर जान्छ

- वेन एम्जिसस्, अनुवाद: मन्जुल

जहाँ बसहरुले अगाडी धूवाँ वकल्छन्
पेटीमा चुरोटलाई बेरेको उनको हात,

जर्बजस्ती हिंडाइको चालमा एउटा अर्को मान्छे उत्पन्न हुन्छ
पाँच बजेको भीडबाट

नायकका रुपमा भर्ना गरिएका
तिमीले मलाई खेलाएको नाटकको

पूर्ण विश्वासको प्राप्ति
तिनीहरु आफ्नै शब्द बोल्छन्

तिनीहरुका चाहनाहरु हाँस्यास्पद देखिइनको लागि जस्तै छ
तिनीहरु एक गिलास पानी, दुई चार चाना पाउरोटी

एक ठूलो चियाचम्चा चिनी, एउटा सलाई
प्रतिध्वनित सवारीको बीच

र भोरको लुकेको चालसँगै एक बोतल सस्तो रक्सी
एउटा कम्बल, सडक हिंड्नेहरु सुट्ठ जान्छन्

एक गिलास पानी, दुईचार चाना पाउरोटी,
यसको अन्त्य नै हुँदैन
एक ठूलो चम्चा चिनी, एउटा सलाइ, ...

यद्यपि अन्धकार सडक आफ्नै शरीरो बलले हिंडिरहेछ
मन्दिरको पाटी शरणस्थल भएको छ

तिनीहरुले भन्ने गरेको कम्बलले हामीलाई ढाक।छ
न्यानो पार्छ। हामी तिनीहरुलाई त्यसो लागि धन्यवाद दिन्छौं

रिसाएका, पीडित, असन्तुष्ट
प्रतिशोध ग्रसित,
यसको अन्त्य नै छैन! एउटा साँगुरो गल्ली

निहुरिएर सिइरहेकी एउटी स्वास्नीमान्छे,
सडकमुनि एउटा वधशाला, झ्यालमा एउटा अनुहार

कम्बल भएका हामी
के बिउँजन्छौं त?

के काप्छौं त?

- वेन एम्जिसस्, अनुवाद: मन्जु काँचुली

तिमी या अरु कसैको
मद्दत छैन लालबहादुरलाई
लालबहादुर भरथेग गर्छ आफैंले आफैलाई

झल्मलाउँदो जूनको ज्योति
आइपुग्दैन लालबहादुरलाई
लालबहादुर प्रज्वलित पार्छ आफैंले आफैंलाई

छैन विषाक्त नभएको पानी
छैन बिजुलीबत्ती लालबहादुरलाई
करतुतलाई पखाल्न
लालबहादुरको दोकाननेरबाट बग्छन्
खुकुरी रम स्नोलायन व्हीस्की
लालबहादुर पखाल्छ आफैंले आफैंलाई

मन्द चन्द्रकिरणमा नयाँ झिल्काहरु चम्किंदा
लालबहादुरको हृदय धप्प बल्छ
लालबहादुरका औंलाहरुले
प्रिय महोदय
जसको पनि आँखा र्फोन सक्छ
धन्य प्रभु, यो त मात्रै हो कविता
हैन लालबहादुरको सक्कली आवाज

तयारी कट्टु तयारी जुत्ता
ती होइन्न् लालबहादुरलाई
उसँग त गोला दुई राजखानी छन् झोल्लाउँनलाई
अनि एउटै नुहिएको ढाड छ बोझले भाँचिनलाई

हरेक दिन कुनै पनि मोलमा
बिक्रीका लागि उसँग छन्
हातहरु काँधहरु पाखुराहरु अनि खुट्टाहरु।

- वेन एम्जिसस्, अनुवाद: आहुति

चिथ्रै चिथ्राले बेरिएको
सर्वाङ्ग झिंगै झिंगाले ढािएको
लट्टा परेका केश
एकापट्टि पोको पन्तेरा र अर्कोपट्टि चुरोट पक्रिएका
नशा बटारिएका हात
परका शत्रुहरुसम्म पुग्ने
कोप्चे आँखाका हेराइ
हामी सबै बबण्डर
एउटा आवाजको
शब्दहरुका दर्शनढुंगामा
गर्लम गर्लम टेक्दै
फ्याक्दै चिच्याहटहरु
बौलाहासरी घाँटीको बाटोबाट
तर असमर्थ छौ तिमी यसो भन्न
कि तिमी भबिष्यद्रष्टा
हामी?
अग्घोरै दयालु हौं -
सम्पूर्ण शहर तिम्रो हो
हिंड
मनपरी हिंड
सडकहरु
यत्रतत्र भोज हुन् तिम्रा निम्ति
यदि शरीरको आवाज हुन्छ भने
तिमी अशरीर आवाज मात्र
कर्कश आवाज घाँटीमा
जो टासिंदैन कहीं पनि कतै पनि
कसैले कोसिस गर्छ भने
अपमानित हुनुभन्दा अर्को विकल्प छैन
हामी?
निद्रामा हिंड्नेहरु
आफ्नै शरीरलाई काँधिकाठ लगाो
जीवन स्वयम् एक मलामी
तिम्रा प्राचीर पेटीहरु
विस्तार विस्तार ध्वस्त हुँदैछन्
तिम्रो घर
फोहोरहरुको थप्रो
जहाँ हामी थुक्छौं, खकार्छौं
र निर्धक्क हिंड्छौं
दौडाउँदै गाडी धुँवाका मुस्लाहरु छोड्दै
नदेखे झैँ गरिन्छन्
तिम्रा क्रोध तिम्रा गालीहरु
थाहा नपाए झैँ गरिन्छन्
तिम्रा संकल्प तिम्रा स्वरबध्दता
विस्तार विस्तार तिम्रा पीडाहरु
थुक खकारमा अनुदित हुँदै उछिट्टिन्छन् हामीमा।

- वेन एम्जिसस्, अनुवाद: बनिरा गिरी